Συνέντευξη PENNY DREADFULL

Καλώς ήρθατε Penny Dreadful

Καλώς σε βρήκαμε και σ’ ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον και την πρόσκληση. 

Penny dreadful, λοιπόν. Θέλετε να δηλώσετε κάτι ιδιαίτερο υιοθετώντας αυτή την ονομασία?

Ίσως το όνομα εμπεριέχει μια δόση αυτοσαρκασμού. Penny Dreadful, δηλαδή σκοτεινά αναγνώσματα της πεντάρας, φερμένα από τον 19ο αιώνα.

Αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα, το στυλ του συγκροτήματος?

Μάλλον αντιπροσωπεύει το γεγονός ότι όλοι μας γνωριστήκαμε σε έναν κοινό εργασιακό χώρο που είχε να κάνει με το βιβλίο.

Πότε συγκροτείστε?

Συγκροτηθήκαμε στις αρχές του 2010.

Που κινείστε μουσικά ?

Κάπου ανάμεσα στις ερήμους της Αυστραλίας, στους βαλτότοπους της Λουιζιάνα και στα λιβάδια της Νότιας Ντακότα, ακολουθώντας τα φαντάσματα του Rowland S. Howard και του Johnny Cash.

Οι επιρροές σας?

Οτιδήποτε έχει να κάνει με Americana, Alt Country, την ανεξάρτητη σκηνή της Αυστραλίας  και τον Ennio Morricone μας στοιχειώνει και μας επηρεάζει.

Ποιά είναι τα θέματα που σας απασχολούν ως άτομα, και εάν αυτά τα θέματα τα περνάτε τελικά και στους στίχους σας?

Κάποια από τα θέματα που μας απασχολούν ως άτομα αποτυπώνονται αναπόφευκτα και μέσα από τους στίχους. Οι παρείσακτοι της κοινωνίας, ο έρωτας, η απώλεια, το αλκοόλ...

Δυνατό και αδύνατο σημείο των Penny Dreadful?

Μια μπάντα που ζει στην Ελλάδα αλλά παίζει μια μουσική εμπνευσμένη από πράγματα μακριά από την ελληνική μουσική πραγματικότητα.

Είναι πολλές οι ζωντανές εμφανίσεις σας  και τα support σε σπουδαία συγκροτήματα. Ξεχωρίζετε κάποιες από αυτές?

Τη συναυλία με τους Minor Mine στη Θεσσαλονίκη και με τους Last Drive στην Αθήνα.

"Deadwood" , το προσωπικό σας άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2013 και πείτε μας αρχικά για τον τίτλο, που έχει μια ιδιαίτερη σημασία

Μια πόλη λοιπόν και 12 αυτοτελείς ιστορίες που έχουν σχέση με τα διαδραματιζόμενα σ αυτήν?

Μια πόλη  –οποιαδήποτε πόλη– που τρώει τα παιδιά της. Για άλλους είναι η Αθήνα, για άλλους το Βερολίνο, η Νέα Υόρκη και πάει λέγοντας. Μια πόλη που σε κάνει να νιώθεις παρείσακτος όσο παρείσακτη είναι κι εκείνη για σένα. Αυτή είναι η αμφισημία πίσω από τον τίτλο Deadwood: μια ρημαγμένη πολιτεία που τρέφεται από κουρελιασμένους ίσκιους χωρίς η ίδια να μπορεί ή να θέλει να τους θρέψει.

Αλληγορική η σημασία τους ή προσωπικά βιώματα?

Οτιδήποτε γράφουμε είναι είτε βιωμένο στην προσωπική μας ζωή είτε εμπνευσμένο από πράγματα που μας συγκλονίζουν σε βαθμό που να γίνονται και αυτά προσωπικό βίωμα.

Στίχους και μουσική?  Τους ανέλαβε κάποιος προσωπικά ή πρόκειται για κοινή συνεργασία?

Οι στίχοι είναι δικοί μου ενώ η μουσική γεννιέται και αναπτύσσεται πάνω σε μεμονωμένες ιδέες που σιγά σιγά γίνονται τραγούδια.

Η εγγραφή και το mastering, που έγιναν?

Έγιναν σε δύο ανεξάρτητα αθηναϊκά στούντιο, στο Peter Pan’s Garden και στο Dope of Sound Studio.

Το  artwork του άλμπουμ, λιτό και ταυτόχρονα με πολλαπλά νοήματα. Ποιός το επιμελήθηκε?

To έκανε ο καλός μας φίλος Δημήτρης Στεβής και είναι όλο δουλεμένο στο χέρι. Εκφράζει ακριβώς αυτό για το οποίο σου μίλησα προηγουμένως. Η πολιτεία που αφήνουν πίσω τους οι τέσσερις φιγούρες φαντάζει κατεστραμμένη. Ακόμα και η αναζήτηση της ουτοπίας, του γαλάζιου άνθους, που έλεγαν και οι συγγραφείς του γερμανικού Ρομαντισμού, δεν είναι παρά το άνθος σε ένα αγκάθι.

Ποιο κομμάτι θεωρείτε  αντιπροσωπευτικό  του συγκροτήματός σας?

Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιο. Όλα τα κομμάτια είναι αλληλένδετες ψηφίδες στο μωσαϊκό που λέγεται Penny Dreadful.

Πότε να περιμένουμε την επόμενή σας δουλειά?

Φαντάζομαι μέσα στο 2015. Εδώ και καιρό δουλεύουμε νέα τραγούδια. Το θέμα είναι να βρούμε τον χρόνο και τα χρήματα να τα ηχογραφήσουμε και να τα κυκλοφορήσουμε. Δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα όταν είσαι ανεξάρτητη και αυτοχρηματοδοτούμενη αγγλόφωνη μπάντα, και μάλιστα στην Ελλάδα.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να υπάρχει έκρηξη κινητικότητας, τόσο σε εμφανίσεις συγκροτημάτων όσο και σε εκδόσεις άλμπουμ. Ποιοί παράγοντες -φορείς , πιστεύετε πως πρέπει να δραστηριοποιηθούν για να υπάρξει στήριξη και συνέχεια αυτής ?

Αυτό με τους φορείς και τους παράγοντες μού ακούγεται κάπως τρομακτικό. Πιστεύω πως η μόνη λύση είναι να ζυμωθεί μια σκηνή από μπάντες που να αλληλοϋποστηρίζονται και να τρέχουν η μία για την άλλη. Πιστεύω πως η συγκυρία είναι κάτι παραπάνω από ώριμη αν σκεφτεί κανείς πόσες μπάντες υπάρχουν σε μια τόσο μικρή χώρα. Αρκεί οι μπάντες να πιστέψουν στη δύναμη της ενότητας και αρκεί το κοινό να πιστέψει στην αξία της εγχώριας σκηνής και να τη στηρίξει με την παρουσία του στις συναυλίες.

Συμμετείχατε στη συλλογή "Τhe Greek Underground Scene", μαζί με άλλα 14 συγκροτήματα. Μία αξιόλογη προσπάθεια, του Μιχάλη Πουγουνά, από τους New Zero God, ανάδειξης ελληνικών συγκροτημάτων, με πολύ καλή ανταπόκριση και άριστες κριτικές.  Τι πιστεύετε γι αυτή την προσπάθεια και εάν πιστεύετε ότι βοήθησε όλο αυτό να σας ακούσει περισσότερο  κοινό

Αναμφίβολα βοήθησε και μπράβο στον Μιχάλη που πήρε την πρωτοβουλία. Μάλιστα, με άλλες τρεις από τις μπάντες που συμμετείχαν, κάναμε και μια συναυλία ενίσχυσης για το Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού.

Πιστεύετε πως το ελληνικό κοινό είναι απαιτητικό πλέον στα ακούσματά του? Ασχολείται με την ροκ σκηνή και πλέον έχει περισσότερες απαιτήσεις ή θέλει πολύ δουλειά ακόμη σ' αυτό τον τομέα?

Το ελληνικό κοινό έτρεφε ανέκαθεν μια σπάνια και ως έναν βαθμό ανεξήγητη αγάπη για το ροκ εντ ρολ και αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο. Απλώς το κοινό αυτό θα μειοψηφεί πάντοτε απέναντι στην πλειονότητα των Ελλήνων που συντηρούν και συντηρούνται από τα πάσης φύσεως σκυλάδικα, είτε με μπουζούκια είτε χωρίς, είτε αυτοαποκαλούνται ποπ είτε, τεχνηέντως, έντεχνα. Πολλές από τις ελληνικές μπάντες θα είχαν μεγαλουργήσει αν ζούσαν στο εξωτερικό. Σκέφτομαι για παράδειγμα τους Yell-O-Yell ή τους παλιούς Villa 21.

Έχοντας εμφανίσεις τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη, ποιό πιστεύετε πως είναι πιο "δύσκολο" κοινό?

Το κοινό της Θεσσαλονίκης μάς φάνηκε λίγο κουμπωμένο αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι δεν μας ήξερε. Από την άλλη, ο δίσκος μας στη Θεσσαλονίκη εξαντλήθηκε μόλις λίγες μέρες μετά τη συναυλία μας. Όλα θέλουν τον χρόνο τους.

Δεδομένου ότι υπάρχει σχετική υπέρ πληροφόρηση στο διαδίκτυο, ο καθένας μπορεί να βρει ότι θέλει με σχετική ευκολία, πιστεύετε ότι βοηθάει την μουσική και τους μουσικούς ή κάνει κακό το οποίο θα φανεί στο μέλλον?

Αν κάνει κακό, τότε από την άποψη ότι ο κόσμος συνηθίζει με τον καιρό να κινείται σε μια πλατφόρμα την οποία είναι αδύνατον να ελέγξει αλλά που η ίδια είναι άκρως ελεγχόμενη. Από την άλλη, όμως, το Διαδίκτυο κάνει καλό, μιας και η μουσική φτάνει στα πέρατα του κόσμου. Απλώς χρειάζεται το σωστό φίλτρο για να ξεδιαλέγεις αυτά που σε ενδιαφέρουν ώστε να προλαβαίνεις να τα βιώνεις και όχι απλώς να τα καταναλώνεις.

Ευχαριστούμε πολύ Γιάννη, καλή συνέχεια και καλή επιτυχία στην πορεία σας.

Εμείς ευχαριστούμε !!!

Κατερίνα Μπουδούρη