Nick Cave: Είκοσι χιλιάδες μέρες στη Γη

20,000 Days on Earth [2014 HB, 97λ.] Iain Forsyth & Jane Pollard 

Του Κώστα Γ. Καρδερίνη

Ο Νικ Κέιβ, ζωντανός μύθος του ανεξάρτητου ροκ, εξομολογείται στον ψυχαναλυτή τον πιο μύχιο φόβο του, μήπως κάποια μέρα χάσει το μνημονικό του. Εκ των υστέρων δικαιολογεί γιατί αποφάσισε να μαρκάρει την εικοσάκις χιλιοστή μέρα της ζωής του πάνω στον πλανήτη μας. Μέσα σ' αυτό το ιδανικά καταστρωμένο 24ωρο χωρούν οι τρέχουσες καθημερινότητές του [το ξύπνημα, το γράψιμο, η γυναίκα του, τα δίδυμα, η συνεδρία, οι συνεργασίες με τον Warren Ellis και τους όποιους Bad Seeds, η "απόλυτη" αρχειοθέτηση] αλλά και αρκετά από τα "καλά" πνεύματα του παρελθόντος [Kylie, Blixa, Hacke, Harvey, Hutchence, Ray Winstone, Tracy Pew, Diana], τα οποία τον συνοδεύουν καθώς οδηγεί την τζάγκουάρ του στα αγροτικά προάστια του Brighton, του λιμανιού που αγάπησε και προσέδεσε. 

Τον συνοδεύουν είτε νοερά είτε φανερά. Του κουβεντιάζουν στη διαδρομή και του ξεκαθαρίζουν λογαριασμούς. Είναι ένα σπουδαίο εύρημα στάσης και απόστασης εν κινήσει, το οποίο επιτρέπει στους σκηνοθέτες Άιαν Φόρσαϊθ και Τζέην Πόλαρντ να εισδύσουν ακόμη πιο "συμπυκνωτικά" στον ψυχισμό του. Δεν είναι όμως το μόνο που μηχανεύτηκαν για να κυκλώσουν το θέμα τους. Υπάρχουν πολλές οπτικοακουστικές εκπλήξεις που βομβαρδίζουν το θεατή και ιδιαίτερα το θαυμαστή της μουσικής πορείας του Cave, από τους καταστροφικούς Birthday Party ως τους μεταλλασσόμενους Bad Seeds. 

Η αποκάλυψή τους δεν είναι του παρόντος, αν και έλκουν τη χορογραφική καταγωγή τους από άλλους σπουδαίους μουσικόφιλους μοκιουμαντερίστες [Michael Winterbottom, Joe Berlinger, Jim & Tom Jarmusch]. Αυτό όμως το στοιχείο που κάνει το "έγκλημα" ακόμη πιο γκροτέσκο, αληθινό, αληθοφανές, συγκλονιστικό, συνταρακτικό, απομυθοποιητικό, αποκαθηλωτικό, καθηλωτικό... είναι ο ηχητικός σχεδιασμός του Joakim Sundstroem. Ήχος γήινος και ταυτόχρονα ιπτάμενος, πλοηγός και γητευτής, σε περικυκλώνει σταδιακά και "ασυναίσθητα" σα βόας κι όταν τον παίρνεις χαμπάρι είναι πια αργά. Το πλοίο φεύγει ήδη. Η Ιθάκη σάλπαρε. 

Βέβαια, να πούμε ότι οι δυο βιντεοαρτίστες καλλιτέχνες "της μιας μέρας", Φόρσαϊθ και Πόλαρντ, έχουν ασχοληθεί πολύ και διεξοδικά με τον Cave, έχοντας κάνει περί τα 20 ταινιάκια που αναφέρονται σε όλη τη δισκογραφία του γκρουπ του [Do You Love Me Like I Love You, Dig Lazarus Dig!!!]. Έχουν επίσης καταστρώσει και αναπαραστήσει διάφορες διαβόητες ζωντανές μουσικές και ηχογραφήσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος άλλων σημαντικών μουσικών και μέσων [David Bowie, The Cramps, Plan B, Radio Mania, Romeo Echo Delta]. Όλα αυτά είναι κατακτημένα βήματα για να δούμε αυτό που βλέπουμε και τρίβουμε τα μάτια και τ' αυτιά μας. 

Ματαιότης ματαιοτήτων ή ματαιοδοξία ματαιοδοξοτήτων; Μαύρο χιούμορ αυτοσαρκαστικό και κατασάρκιο; Όπως και να το λέμε, ο βασιλιάς μελάνι στέκει γυμνός, η διαδικασία της γραφής και της σύνθεσης αποκαλύπτονται τόσο όσο για να θαυμάσουμε το μεγαλείο του αποτελέσματος, η υστεροφημία ντύνεται πρωθύστερο σχήμα [αιρετικά ιεραποστολικό], ο κόσμος στο κεφάλι του Νικ γίνεται οιονεί δικός μας. Η δε όνος είδεν άγγελον...